Zasługą książki jest to, że z większą uwagą spojrzałem po jej lekturze na malarstwo Francisca Goi. Życie artysty nie jest zbyt szczegółowo znane, krąży wokół tej postaci dużo domysłów, łącznie z jego rzekomym homoseksualizmem, a budzący sporo kontrowersji cykl "pinturas negras", gdzie dominuje okrucieństwo, przerażenie i strach, na pewno do pięknych nie należy. Książka nie jest opracowaniem naukowym, popartym dowodami, więc trudno byłoby doszukiwać się w niej wskazówek do interpretacji tego cyklu. Jeśli natomiast potraktować ją jako fantazję literacką, którą cechuje pewna dowolność oraz ogranicza jedynie bogactwo wyobraźni samego autora, to jak najbardziej warto po „Saturna” sięgnąć, choćby po to, by „odczuć” głębiej i pełniej to, co powstało na ścianach "Domu Głuchego". Książka jest skonstruowana tak, by czytelnik mógł niemal równolegle poznawać myśli i śledzić poczynania ojca oraz syna (potem i wnuka). Raz mówi Francisco (ojciec), żali się na swój los, na żonę i na swego jedynego syna Javiera, by za chwilę do głosu mógł dojść Javier, który przedstawia z kolei swój punkt widzenia w opisanej wcześniej sprawie. Zmusza to niejako czytelnika do opowiedzenia się po którejś ze stron, do bycia świadkiem walki toczonej między ojcem a synem. W dalszej części „Saturna” do głosu dochodzi jeszcze wnuk Francisco – Mariano, syn Javiera, który staje po stronie dziadka, ojcem zaś (tą „żałosną kluchą )– takie odnoszę wrażenie – gardzi. Pojawiają się również dość sugestywne interpretacje poszczególnych „czarnych obrazów” (których fotokopie dołączono do książki), np. „Starcy”, „Kobieta z nożem”, co znacznie wzbogaca czytelnicze doznania. Dehnel sugeruje, że autorem „czarnych obrazów” jest Javier, malarz, „który nie namalował ani jednego obrazu”. Kto wie, historia napisana wiarygodnie, a narastająca w Javierze nienawiść do świata i do ludzi mogła jak najbardziej znaleźć ujście w tak nasyconym brzydotą i okrucieństwem akcie twórczym.
