Ponieważ ta niewielka objętościowo książeczka dotyczy ostatniego dnia życia Gyula Krúdy - pisarza, którego Sándor Márai bardzo cenił, dobrze by było przed tą lekturą zapoznać się choćby z "Sindbadem" tegoż autora. Łatwiej, być może, dostrzegłoby się wówczas starania i kunszt pisarski Sándor Márai, naśladującego styl Gyula Krúdy; długie, rozbudowane zdania, często złożone wielokrotnie, dotyczące życia Węgrów, ich upodobań kulinarnych i nie tylko. Książeczka (dla mnie) ciekawa i jeśli jej celem było wzbudzić we mnie zainteresowanie Węgrami - cel został osiągnięty. I nie chodzi o to, że po jej przeczytaniu poczułem nieodpartą chęć zjedzenia np. gulaszu czy leczo lub skosztowania któregoś z win węgierskich... Jakoś lepiej i pełniej odczytuję znane chyba wszystkim powiedzenie: "Polak, Węgier, dwa bratanki, i do szabli, i do szklanki". Polecam zwolennikom prozy Sándora Márai, choć akurat tę książkę uważa się za najlepszą książkę "napisaną" przez Gyula Krúdy. No i oczywiście wszystkim madziarofilom :)
